Rouwen is reizen door een onbekend gebied……., mei 2018.

‘Een verlies brengt verdriet over dat wat voorbij is, maar ook verdriet over wat niet meer komt. De toekomst die je had bedacht is nu met een schok veranderd. Het kost tijd om daaraan te wennen.  Je betreedt onbekend gebied.’

Als een donderslag bij heldere hemel, zo wordt een plotseling verlies vaker omschreven. Het kwam totaal onverwacht,  je was er niet op voorbereid. Het kan ook zijn dat je wist dat het moment van de dood binnen afzienbare tijd zou komen. Ook dan kan het zorgen voor een ‘emotionele aardbeving’. Andere benamingen zijn: een tsunami, een vloedgolf aan heftige emoties die je misschien niet eerder kende. Een storm die je wereld op zijn kop zet.

Dat land van rouw is een een onbekend gebied, je leven is zo volkomen anders, niets is meer hetzelfde als daarvoor. In de wereld daarbuiten gaat alles gewoon door, mensen doen boodschappen, gaan naar hun werk, vieren feest, maken zich druk over de politiek, waar gaan we op vakantie., het pensioen…..   
Jij komt terecht in een gebied waar je de weg niet kent, en waar je je intens alléén kunt voelen.
Maar ook juist van mensen waarvan je het niet verwacht kunnen spontaan een stukje met je meelopen.

Een ander beeld is dat van een bos met allemaal bomen. Je bent zelf ook een boom in dat bos. En wat wil je er graag gewoon bij horen. Toch is het alsof je wat apart staat. Wat kun je je eenzaam voelen tussen andere mensen. Daar klopt het nog, is het compleet, lijkt het. Ze hebben elkaar nog, met hun kinderen gaat alles goed, ouders leven nog.Het kan er intens koud, in dat land van rouw. Je voelt de kou tot op je bot en er is niets wat je kan verwarmen.

En dan na drukkende dagen en gerommel in de lucht barst er soms een onweersbui los.
Tranen en nog eens tranen tot de bui overdrijft en je verfrist en opgelucht achterblijft.
Tranen zijn er niet voor niets, ze wassen schoon en ruimen op, en maken het hart schoon.
Dat geldt ook voor die miezerregen die je eindeloos van binnen kunt voelen.

Je kunt als een berg opzien tegen dingen die je daarvoor moeiteloos deed. Naar een verjaardag gaan, kerstmis vieren, zomaar iemand bellen, een afspraak maken bij de kapper. De weg omhoog is zwaar, het kost je de nodige energie. En dat terwijl je die juist niet in overvloed hebt. Wat een overwinning als je op de top van de berg staat! Pas als je terugkijkt op het pad wat je gegaan hebt, zie je dat al je een hele afstand hebt afgelegd.

Rouwen doet ieder op zijn eigen manier en in een eigen tempo, vaak ook stap voor stap. 
Maar er komt een dag dat je weer dingen ziet die je al lang niet meer zijn opgevallen, zoals bloemetjes in de knop, mooie steentjes.
Vaak ga je met andere ogen naar het leven kijken en ga je meer genieten van de kleine dingen, zoals een kopje koffie,
zomaar even genieten van een mooi uitzicht of zitten in het zand op het strand.
Je durft steeds meer in de zon of in het licht te lopen, en toch je verlies gaat als een schaduw met je mee.

Het is geen gemakkelijke weg, die weg door het land van rouw. Het vraagt geduld, kracht, vertrouwen, moed en doorzettingsvermogen.
Geleidelijk raakt het pad, de omgeving vertrouwder al wordt het nooit meer zoals het was. Je raakt zelfs weer vertrouwd en thuis bij jezelf.

Geeft deze blog je herkenningspunten of wil je graag reageren, dat kan in onderstaand testvak.
Wil je graag anoniem reageren dat mag altijd via [email protected]