Uit de roes in de werkelijkheid……, november 2017
Ook ik heb in mijn leven te maken gehad met verlies. Op zich waren het kleine verliezen, maar ook verlies met een grotere impact zoals verlies van van onze zoon, die vlak voor zijn geboorte is overleden.
Het was voor ons niet voorzien geweest en kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Een hectische tijd rondom de feestdagen , ons leven stond op zijn kop.
Onze andere twee kinderen waren nog jong, onze zoon was 4 jaar, en onze dochter 2 jaar. Thuis kregen we veel hulp van familie opa en oma’s.
Volledig nog in een “roes” kwamen we samen thuis, met “lege handen”, en een lege maxicosi!.
Aangeslagen moe en leeg, de tranen zaten hoog maar kwamen niet.
Geen kind maar wel borststuwing, ik was moeder/kraamvrouw maar dan zonder kind
Moe van emoties, het regelen van een afscheidsdienst en een crematie.
Ik heb in die tijd veel op de automatische piloot gedaan, gewoon omdat het moest. Dat was toen mijn overlevingsstrategie om door deze “onwerkelijke emotionele achtbaan” te komen. De dag van het afscheid was mooi, heel vermoeiend maar ook heel intens, fijn dat er zoveel vrienden, collega’s, familie en vrienden waren. Het was mooi, respectvol, intensief maar voor mij en mijn man en onze andere 2 kinderen een bijzondere dag die we nooit meer vergeten, mede door de goede hulp om ons heen hebben we een afscheid kunnen regelen zoals wij het voor ogen hadden.
Na alle drukte kwam er wat meer rust, de uitvaart was achter de rug, het besef kwam langzaam… langzaam…. bij me binnen, en toen brak ik.
Tranen bleven stromen…….., ik was uit mijn roes!
s’ Avonds zaten we met ons gezin aan tafel, er was zoveel gebeurd en toch was alles het zelfde gebleven, we waren nog steeds met vieren. Ik schepte voor ons de tomatensoep op, het was stil aan tafel………….., ieder in zijn eigen gedachten langzaam weer terug in de werkelijkheid, ik was stil en in mijn soep druppelde de tranen.
Soep met tranen….
Geeft dit blog je herkenningspunten, dat we als mens alleen maar pakken wat we op dat moment aankunnen?
