‘Je moet het een plekje geven’ wordt er vaak gezegd over het verlies van een dierbare. Pas als dat gebeurd is, kunnen we doorleven, weer ‘normaal’ doen. Werkt het echt zo of doen we onszelf tekort door rouw op zo’n standaard, bijna voorgeschreven, manier te benaderen? 

Wat is rouw eigenlijk?
Ik praat liever niet over ‘rouw’, maar over omgaan met verlies.
Want als we verlies ervaren in ons leven, zoals bij het overlijden van een dierbare, als we te maken krijgen met een chronische ziekte/kanker, maar ook baanverlies, ongewenst kinderloos blijven, een echtscheiding, dat het leven niet zo is geworden zoals je had gehoopt,  dan is dit ook allemaal verlies.
En we rouwen om wat we zijn kwijtgeraakt, wat we missen, dat het leven niet meer wordt zoals het was, of zoals je had gehoopt!

En je verlies blijft eigenlijk je hele leven als “rode draad door je leven” met je mee reizen.
Verlies is nooit echt klaar, afgevinkt, afgewerkt maar staat soms weer zo groot voor je.
Natuurlijk is en voelt je verlies in het begin vaak groot, overspoelend, rouw, rauw, verdrietig, eenzaam en pijnlijk.

Je leeft eigenlijk in twee werelden, de wereld van wat je bent verloren/wat er is gebeurd, en het leven van nu.
Het heeft vooral te maken met,
Doorgaan en doorleven terwijl je verdrietig bent.

Wat is doorgaan en hoe doe je dat?
‘Het is een balans  tussen de confrontatie aangaan met je verdriet en proberen overeind te blijven.
Een mevrouw waarmee ik gewerkt heb, kwam een half uur voordat ze naar bed ging thuis en ging een half uur nadat ze wakker werd alweer weg.
Thuis was haar overleden man, in alles: ze trok dat niet. Toen ze merkte dat ze weer eens wat vaker thuis wilde zijn, zocht ze begeleiding.
Die behoefte kwam uit haar zelf en dat is goed: niemand kan voor ons bepalen hoe de balans tussen de twee sporen moet zijn, hoe we door moeten gaan.
Sommige mensen willen wandelen in het bos of naar de sportschool als ze zich rot voelen, anderen willen onder een dekentje kruipen en huilen.
Het zijn allemaal varianten op hetzelfde, namelijk het uiten van het gevoel op dat moment.
Al die varianten zijn normaal, zijn toegestaan. Luister naar je intuïtie: Wat voelt nu op dit moment goed? 
Wat heb ik nu nodig, en regel dat voor jezelf.
Dit heen en weer bewegen in het toen en nu is wel heel belangrijk voor de verwerking.
Dan ga je merken dat de rouwgevoelens weer wat meer naar de achtergrond gaan.
Je verlies, verweef je in je leven.

Hoe ga je de confrontatie met de buitenwereld aan?
‘De confrontatie met de buitenwereld is heel spannend dus ook daarin is het belangrijk dat je een weg vinden die bij je past. 
Wat ook belangrijk is, is dat je je naasten meeneemt in je proces: spreek je angsten/frustraties/twijfels hardop uit. 
Maak mensen deel uit van jouw binnenwereld, jouw verdriet, want in de praktijk is het vaak zo dat mensen niet altijd meer vragen “hoe gaat het nu met jou” ?
Praat er zelf over, ook na een langere tijd.

Besef dat verlies als een rode draad in je leven blijft, en als het dan er zo weer is, neem er dan de tijd voor, rouw, sta stil, huil even, zoek en kijk naar de herinneringen of praat erover.
Ik benoem het vaak als voorbeeld: “als de verlorene weer eens aan de deur staat, laat ze dan maar eens binnen”.
Een collega van mij benoemd het vaak als: “zet je passagiersdeur van je auto maar open, laat ze binnen”.
Je hebt weer even je metgezel, je verlorene bij je.
Het is weer tijd om even stil te staan, toe te laten en te rouwen.
Aanvaard dat het verweven zit in jouw leven, die rode draad.

Geeft deze blog je herkenningspunten of wil je graag reageren, dat kan in onderstaand testvak.
Wil je graag anoniem reageren dat mag altijd via [email protected]